domingo, 13 de junio de 2010

Logroñoko alde zaharreko interbentzioa: pausuz pausu

1_IDEIAREN GARAPENA

-Gaur egungo egorera: zoru mailako ibilbidea eta orube hutsak
-Ikusten ditugun aukerak:
-Kota ezberdinen artean lotura berriak sortu
-Ibilbide berriak sortu altuera ezberdinetan
-Proposatutako garapena: interbentzio bertikala planteatzea, hau da,
komunikazio elementu bertikalak txertatzea alde zaharreko hutsuneetan eta gaur egungo eraikinen estalkien kotan, ibilbide berriak sortzea
-Ibilbidearen osagarri modura, bertatik erabilera ezberdinetako bolumenak eskegi


2_GARATUTAKO PROGRAMA

Alde zaharra aktibatzeko pentsaturiko estrategia batetik abiatu ginenez, 3 orube hutsetarako programa mixtoa proposatu genuen. Dena den, antolamendu horretako 2 eraikin nagusiak garatu ditugu: espazio publikoaren jarraipen eraikina izango dena, hau da, plaza eraikina eta hotel-spa eraikina.


3_ERAIKINEN GARAPEN PROZEDURA

Guk garatutako eraikinek prozedura bera jasan dute:
1- egitura nagusia: komunikazio elementuak eta estalkia
2- erabilerak: egitura nagusitik zintzilikatuta
3- zirkulazioa: kota ezberdinen arteko lotura ibilbidea
2- egitura osagarria: tiranteen bidez 2. mailako egitura eta itxitura lortu

4_ESPAZIO PUBLIKOAREN ERAIKINA

Eraikin hau sortzeko ideia eta batez ere beharra, goiko zirkulazioari erabilerak ematerakoan sortu zen. Izan ere erabilera pribatuetaz gain, gaur egungo kaleetan gertatzen den bezala, espazio publiko irekien beharra ikusi genuen.

Eraikin honen bitartez, alde batetik, goiko ibilbidean kota aldaketak sortzen dira; pasarelek alde zaharreko maila jarraitzen duten eraikinen eskala jarraitzeko. Bestetik, kalearen eta pasarelaren arteko lotura ibilbidea eratzen da, ibilbide horretan aktibitate ezberdinak gertatzeko solairuak pentsatu direlarik.



Ibilbidea behe solairuan guztiz irekia da, kaleko ikuspegia eraikinera sartzen utziz eta bien arteko interakzio bat lortuz. Bestalde, goragoko solairuetan eslkia egon arren, altxaeran ez dago guztiz itxia, hau da, 2. mailako egituraren parte diren
tiranteek emango diote itxitura (baina airea pasatzen da).

Eraikinaren garapen prozesua:
1-egitura nagusia: komunikazio elementuak eta estalkia
2-erabilerak: egitura nagusitik zintzilikatuta
3-zirkulazioa: kota ezberdinen arteko lotura ibilbidea
4-egitura osagarria: tiranteez eginiko 2.mailako egitura eta itxitura

Emaitza:

Ebaketa konstruktiboa: Eraikina zintzilik badago ere, inguruko 4 komunikazio elementuetan eta bere baitan duen beste batean eusten da. Estalkia zertxa espazial batez osaturik dago, zeinak jarraitasuna duen aipaturiko inguruko komunikazio elementuetaraino. Solairuak aldiz, 1m-ra zintzilikaturiko tiranteen bidez eusten dira, zeinak IPE-z eratuak dauden.

Oinak:

Barne espazioak: solairu guztietara iritsi daiteke eskaileren edo igogailuaren bidez. Solairuak oina librea dute, baina altzariak sabaian gordetzen dira, sabai faltsua eratuz. Aktibitatearen arabera beharrezkoak badira, jaitsi daitezke txirrika sistemen bidez.

Altzarien posizioen detailea: sabaian biltzen diren altzariak, mahaiak eta aulkiak dira, baina lanparak ere jaitsi daitezke beharrezko alturara.

5_HOTEL-SPA ERAIKINA

Eraikin hau eratzen duten bolumenak ere, ibilbide bat bezala planteatzen dira, baina plaza eraikinak baino pribatutasun handiagoarekin eta funtzio definituarekin. 2 erabilerak hutsunearen geometriara egokitzeko, 3 Komunikazio elementuren artean eusten dira, baina horietako batek hotela hartzen du eta beste biek spa-ren zirkuitoa.

Eraikinaren eraikuntza prozesua:
1-egitura nagusia: komunikazio elementuak eta estalkia
2-erabilerak: egitura nagusitik zintzilikatuta
3-zirkulazioa: kota ezberdinen arteko lotura ibilbidea
4-egitura osagarria: tiranteez eginiko 2.mailako egitura
5-itxitura: oihal horma

Ebaketa konstruktiboa: Eraikinaren estalkia makro-zertxez egituratuta dagoenez, ibilbide guztia eustea ahalbidetzen du. Eraikina eta zoruaren artean espazio irekia dago, zeinaren estalkia, edota eraikinaren behe oina, beira estrukturalez eginiko piszina batek eratzen duen, pribatutasuna mantenduz, kanpotik barnealdea ikusteko aukera izanik.
Solairuak eusteko 2.mailako egitura bezala, 1metroka kotaturiko tiranteak baliatu dira, IPE formakoak baina itxitura egokia lortzeko, kanpotik oihal-horma erantsi zaio.

Sparen oinak: Bi komunikazio elementuren bidez eusten dira, batetik sartu, ibilbidea egin eta bestetik ateratzera bideratzen dutelarik.

Barne ikuspegiak

miércoles, 2 de junio de 2010

2. lauhilabeteko entrega eta informazio osagarria


A1 panelaz gain beharrezko informazio osagarria eta ebaketa xehetuak :

miércoles, 12 de mayo de 2010

arkitekturako argazkilariak

Interneten arakatzen, arkitektura argazkietara eramaten duten hainbat argazkilari aurkitu ditut, eta haien lanei begirada bat botatzen, baita eraikin interesgarriak aurkitu ere.

http://www.jesusgranada.com/
http://www.miguelcoelho.com/

ebaketa konstruktiboaren klasea


Argazki hau, x-izpien bidezko argazkilaria den Nick Veasey britainiarraren lan bat da.







Ebaketa konstruktiboari buruzko klase teorikotik ateratako ideia garrantzitsuenak:


- ebaketak proiektuaren zati esanguratsuena adierazi behar du (ebaketaren "marra" ez da jarraia izan behar, adierazgarritasun hobea lortzeko mugitu daiteke)
- osotasuneko marrazki bat izan behar da

- ebaketaren bidez barne aldea eta kanpo aldea erlazionatu behar dira
- ebaketa eta oinaren artean erlazio estua egon behar da; ebaketa aldatzen den heinean oina aldatu egingo da, eta alderantziz
- ebaketa ez da eraikinean amaitzen, ondoren INGURUA dator eta hau ere adierazi egin behar da

- ebaketaren bidez ulertu behar barruko espazioa eta barruko giroa (atmosfera) nolakoa den: solairuak, argitasuna...
- ebaketaren bidez ere erakutsi behar dira barruko zirkulazio edo ibilbideak nolakoak diren

ariketaren zuzenketa

Entregaren ondorengo zuzenketan ateratako ondorioak honakoak dira (edo ondorioak baino, birplanteatu eta zuzendu beharreko atalak):

1) Hasiera batean genuen programa spa-hotela eta etxebizitzak ziren. Geroago, guk planteatutako estrategiari erantzuna emateko, programa zabaldu egin genuen, baina programa handiegia dugunez, hasiera batean tokatzen zitzaiguna bakarrik garatzea (plano xehetuetan) erabaki dugu.

2) Pasarela guztia kota berdinean egotea diskutigarria da, beheko terrenoa maldan dagoelako. Horregatik, pasarelan kota ezberdintasuna sortu behar dira, puntu horiek plaza bertikalak sortzeko erabiliz.

3) Pasarela gaur egungon etxebizitzetatik ahalik eta independienteena egiteko (egitura aldetik), komunikazio elementu nagusiez gain, "zutabe-igogailu" gehiago sartzea beharrezkoa da.

4) Eraikin zaharren inguruan, aire pasatzen utzi (eraikin berrien eta zaharren arteko gainjarketa, edota gehiegizko hurbilketa ekidin).

5) Aztertu pasaleraren eta eraikinetako solairuen ebaketak: nolakoak izan behar diren altuerak...

6) Pentsatu zer gertatzen den eta nola ematen diren pasarela eta eraikinen arteko lotura.

jueves, 6 de mayo de 2010

"Habitar los puentes"

MARC MIMRAM arkitektoaren proiektu honetan, gure planteamenduarekin antzekotasunak topatzen ditugu. "Habitar los puentes" ekimeneko proiektu teorikoetako bat da eta zubi baten inguruan antolaturiko bizitza erakusten du.


El arquitecto e ingeniero de puentes y calzadas Marc Mimram se asoció con Lafarge para cuestionar y reinventar el lugar de los puentes. Puentes techo en Shanghái, puentes habitables en Moscú, estructuras de recibimiento en Nueva York, puente paisaje en la Courneuve (Francia). Estos son cada uno de los proyectos de los estudios “Habitar los puentes” que invita a vivir la infraestructura, no como un mal necesario pero como un bien colectivo, un lugar para compartir en el corazón de la ciudad.

martes, 4 de mayo de 2010

entrega atalka


Programako erabilera ezberdinak, behe oinetik igo egin dira, zirkulazio edo ibilbide berri bat sortuz alde zaharreko eraikinen estalkien kota inguruan. Zirkulazio honen bidez, erabilera ezberdinak beraien artean tartekatu daitezke, erabiltzaile aniztasuna ere bultzatuz.

Zirkulazio berri hau, pasarelen bidez eraikitzen da, zeinak era berean berau eusteko balio duten komunikazio elementu-zutabeetan amaitzen diren.

Pasarela eta komunikazio elementu hauek erabat publikoak diren arren, etxebizitza erabilerak ere badaudenez ibilbidean zehar, hauek komunikazio elementu pribatu baten bidez hornitzen dira.

Zirkulazio berriari esker, eraikin berriak kota altuagoan kokaturik daude, ia behe oin guztia irekia geldituz, eta bolumenek argi gehiago lortuz.


Ibilbide berriaren bidez, alde zaharra berrantolatzeaz gain, alde zaharra hiriko beste espazio batzuekin lotzea lortzen da, errepideak sortzen duen maila aldaketa handia gaindituz. Honela, merkatu plazatik parkerainoko irisgarritasuna hobetzen da.

Erabilera publikoenak, beheko espazio publikora iritsiko dira, eraikinaren eta beheko espazioaren arteko erlazioa bilatuz.

Gaur egun dauden medianera eta etxebizitzei dagokienean, eraikin berriek ez dituzte eraikin zaharren medianerak ikutuko, soilik beharrezko egitura apoiatuko dira bertan. Hontaz gain, medianerei soluzioa emateko, inguruan izango dituen funtzioen arabera, 2 bide erabiliko ditugu: medianera begetala sortu edota pintura hutsaz berrestali.

miércoles, 21 de abril de 2010

Hibridoak

Triptic. Una acción utópica en tres actos

Si algún interés puede tener en este momento la idea de una nueva utopía urbana es si pasamos a entenderla como un vector de transformación vinculado a la realidad; como una estrategia ideológica que nos creemos sólo a medias, pero que es capaz de insuflar energía a una situación concreta, y no como el estado final o el modelo estático al que debemos aproximarnos lo más posible. Para construir esta nueva noción de utopía es necesario traicionar al menos dos de las condiciones convencionales del término: la unicidad, la utopía como un horizonte único que descarta por si misma la existencia de otras utopías; y la totalidad, la utopía como una estructura ideológica que afecta a todos los aspectos de la realidad (urbana, en este caso). La nuestra es por tanto una utopía múltiple y parcial, un tríptico compuesto por tres escenas sucesivas, que exploran tres sueños imposibles sobre un fragmento de la realidad urbana de Madrid.
Aunque el fragmento elegido, el barrio de Maravillas, posee un protagonismo especial en Madrid, no es por ello por lo que lo hemos seleccionado como campo de pruebas para la utopía. Más bien porque éste ha sido, desde hace años, el lugar desde el cual nosotros hemos vivido Madrid, a ratos disfrutándolo y a ratos padeciéndolo. Intuimos que el punto de vista biográfico que nos aporta esta experiencia abre la puerta a una utopía comprometida con lo real, que se apoya en la capacidad evocadora y propositiva de la arquitectura, huyendo de un desarrollo meramente teórico o especulativo. Los tres sueños imposibles se materializan en tres sondas exploradoras muy precisas y con objetivos muy definidos: testear potenciales ocultos del barrio. El primer paso consiste en el desmantelamiento de la visión del barrio como un sólido macizo y compacto, indistinguible de otras tantas áreas urbanas de la ciudad histórica europea, para pasar a ser una estructura abierta, luminosa y palpitante, preparada para redescubrirse a través de transformaciones radicales. Esta mirada diferente, que nos descubre un entorno nuevo y familiar a la vez, se materializa en el levantamiento tridimensional del barrio de Maravillas y su entorno en una maqueta traslúcida, que permite que la luz atraviese los edificios convirtiéndolos en masas de energía pura en estado potencial.

UTOPÍA 1
Un nuevo tipo de espacio urbano, que conjuga la intensa densidad de actividades característica del centro de Madrid con una calidad física más suave y acogedora, se apropia de la calle San Bernardo. Este nuevo espacio se plasma en un tejido flexible, se despliega por el plano horizontal, colmándolo y trepando por los planos verticales de las fachadas hasta producir hitos tridimensionales, en forma de un sistema de torres que se superponen al tejido urbano existente, provocando un nuevo ritmo perceptivo al recorrido de la calle. El tejido se desdobla en diferentes capas que generan una nueva topografía de usos, lo que hace valorar las preexistencias más importantes de San Bernardo. El sueño de tener un gran bulevar en San Bernardo se materializa mediante un tejido “verde” y “blando”, mestizo entre lo natural y lo urbano, vibrante de vida y flexibilidad, y abierto a prácticamente cualquier uso que nos podamos imaginar. Un nuevo tipo de espacio público que sea capaz de sintetizar en el corazón mismo de Madrid, el sueño del hombre contemporáneo de vivir simultáneamente inmerso en lo natural y disfrutar de los placeres de la urbe moderna.




UTOPÍA 2
Imaginamos unos rascacielos horizontales que doten a la ciudad de los equipamientos necesarios en cada lugar, que saquen partido de su posición para acumular agua de lluvia, crear nubes, niebla, lluvia o nieve y que actúen como soporte de mecanismos de generación de energía. Dichas estructuras nacen de un conjunto de plazas que configuran un esponjamiento disperso y no jerárquico. La propuesta, además, persigue una nueva relación de la ciudad con su afuera: llevar a su corazón la posibilidad de disfrutar del espectáculo maravilloso y siempre cambiante del cielo y los ciclos de naturaleza, enlazar lo local y lo territorial. Y, haciéndolo, abrir la ciudad a sí misma: ver la propia ciudad desde un nuevo punto de vista nos permite reconocerla y reconocernos como parte de ella, generando sentimientos de pertenencia y, ¿por qué no?, ciudadanía. Y arriba: pasear a 50 metros de altura, asomarse a la Gran Vía, bañarse en una piscina climatizada, acercarse a su borde y contemplar la ciudad a los pies, cenar en la plaza del Dos de Mayo disfrutando de una puesta de sol o desayunar viendo amanecer, patinar por encima de la cúpula del convento de las Comendadoras, hacer puenting en la plaza de la Luna, ir de Hortaleza a San Bernardo sin sufrir un solo coche ni esquivar un solo bolardo… ¿Acaso pedimos demasiado?




UTOPÍA 3
¿Y si las calles del barrio de Maravillas, siempre demasiado estrechas y atestadas de actividad, se metamorfosearan en un inmenso vacío común en el que pudieran encontrar su propio sitio todos los habitantes del barrio? ¿Y si las masas edificadas que desaparezcan con la operación se transmutaran en moles verticales que emerjan en los bordes del nuevo espacio, configurando un nuevo perfil entre lo geológico y lo urbano?
Desde el escenario que hemos creado, se abre una visión para el centro de Madrid: un espacio público de escala territorial, amalgama de naturaleza e intensidad urbana, un gran vacío que ensancha la percepción del paisaje urbano madrileño, provocando una parada, un momento de discontinuidad y, paradójicamente, abriendo la posibilidad de la densidad máxima: tres nuevas atalayas que se levanten en el horizonte madrileño, tres posibilidades para ampliar la visión de la ciudad sobre sí misma, y para dotar al centro de Madrid de un skyline rico y exuberante. Todo Madrid ha ganado un nuevo espacio público que alterará el equilibrio de espacios libres del centro de la ciudad, y los habitantes del barrio pasaremos a disfrutar de uno de los modos más atractivos y deseados de vivir la ciudad: en altura, al borde de un gran espacio libre.




CONCLUSIONES
La única utopía que nos interesa es aquella que es capaz de incorporar el mundo de lo real, para luego transformarlo. La que cristaliza en método de trabajo y estrategia, y no en estructura ideológica. Aquella, en definitiva, que sabemos que puede ser abandonada, antes o después, para adoptar una nueva utopía.

jueves, 8 de abril de 2010

ariketaren garapena IV

Egitura espaziala maketara eramaten:

Tamaina ezberdineko 3 moduluak

Moduluen antolaketa

PROBAK EGIN ONDORENGO ONDORIOAK:
Alde zaharra berreraikitzeko bide berriak erabiltzea aberasgarria bada ere, aukera hau ez dela egokiena ikusi dugu. Eraikinek erabilera bat izateaz gain egitura funtzioa ere hartzen dutenez, oso egitura konpaktoak sortu zaizkigu eta beheko espazioa izan da kaltetuena. Honi soluzio egokiago bat emateko eta behe espazio hori irekiago izateko (eta argiztapen eta aire gehiago izateko), proiektuari beste buelta bat ematea erabaki dugu.

lunes, 5 de abril de 2010

ariketaren garapena III

Orain arteko ideiari maketaren bidez bueltak eta bueltak eman ondoren, konturatu gara ez dagoela erlaziorik oraingo proposameren eta egindako eskemaren artean. Horregatik, proposamen hau alde batera utzi eta eskematik lortzen genuen antolamendua 3 DIMENTSIOETARA eramatea pentsatu dugu, erretikula espazial bat sortuz.

Honetarako, Yona Friedman-en proiektu utopikoetara jo dugu.

Módulos apoyados unos sobre otros
en equilibrio orgánico (Yona Friedman)


Antolamendu berriari hasiera emateko, erabilerak modulutan banatu ditugu, 3 modulu ezberdin sortuz, zeinak elkarren artean tartekatuko ditugun. Baina erretikula espazial honen eraketan ere bi biderekin aurkitzen gara. Batetik, lehenengo irudian ikusten den bezala, moduluak berak egin alhal izango dute erretikula guztiaren egitura lana. Bestetik, eta bigarren irudian ikusten den bezala, egitura bat proposatu dezakegu, zeinak moduluak bertan txertatzeko aukera emango digun.


viernes, 26 de marzo de 2010

baratzak skylinean

Alde zaharreko orube hutsak baratzak sortzeko erabili ezin badira ere, besteak beste ez lituzkeelako euratsari dagokionean baldintza egokienak izango, alternatiba baratza hauek eraikinen estalkietara eramatea litzateke.

MoMA-k urtero antolatzen dituen YOUNG ARCHITECTS PROGRAM-en barruan, 2008.urtean finaslista izandako proiektua da hau, non granja urbano bat planteatzen den (urban farm) edo, airean legokeen alfonbra berde bat.

Young Architets Program
P.F.1 (Public Farm One) by WORK Architecture Company



http://ps1.org/yap

sábado, 20 de marzo de 2010

PARK(ing) day

PARK(ing) day, 2005. urtean San Franciscon jaiotako ekimena da, non artistek, aktibistek eta hiritarrek parte hartzen duten, hirietako aparkalekuak parke, jolastoki edota espazio publiko inprobisatuan bilakatzen dituzten.


miércoles, 17 de marzo de 2010

ariketaren garapena I

Erabilera mixtoak nola erlazionatu lortzeko egindako eskema-organigrama da hau. Batetik alde zaharra aktibatzeko beharrezkoak ikusten ditugun funtzioak tartekatzen ditugu eta bestetik, alde zahar horren eta erabilera horien erabiltzaile posible guztiak.

Eskema honetatik ateratzen dugun ondorioa zera da, batez ere 3 erabilera multzo bereizten ditugu; osasun-aisialdia, sozio-kulturala eta bizitza-espazio komunak.
Era berean, talde bakoitzeko erabilerak tipologia bakarrean sinplifikatu daitezke, honela erabilera anitzeko guneak sortuz, zeinak era berean, etxebizitza erabilerekin tartekatuko liratekeen.

Beraz, bolumen berrien behe oinetan hiritar eta bisitarientzat interesa duten aktibitateak kokatuko lirateke eta gorakoko mailetan, etxebizitzen osagarri izango diren programak.

Hurrengo pausua erabilera mixtoko bolumenak sortu eta hutsuneetan kokatzeko azterketa egitea da, bakoitzak ze soluzio emango liokeen hutsune bakoitzari ondorioztatuz.